เมื่อฉันยังเป็นเด็ก แม่เล่าให้ฟังว่า สมัยแม่เป็นสาวหมู่บ้านแถวนี้เป็นดงคอมมิวนิสต์ เจ้าหน้าที่ทางการกับผู้ก่อการร้ายปะทะกันบ่อยมาก บางคืนก็มีเรือบินบินวนไปวนมารอบๆหมู่บ้าน ใครที่มีบ้านมุงหลังคาด้วยสังกะสีต้องเอาทางมะพร้าว มามุงทับเพื่ออำพรางไม่ให้คนบนเรือบินรู้ว่าข้างล่างมีบ้านคน แต่แม่ก็บอกว่าถึงเจ้าหน้าที่จะรู้ว่าเป็นที่นี้เป็นหมู่บ้านก็ไม่น่าจะเป็นอะไร เพราะคนที่เป็นคอมมิวนิสต์จริงๆเขาไม่ได้อยู่ในหมู่บ้าน พวกเขาเข้าไปอยู่ในป่า นานๆจะออกจากป่าเพื่อมาหาซื้อเสบียง ขอย้ำว่าออกมาซื้อ พวกสหาย(เป็นคำที่ชาวบ้านใช้เรียกสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์)ไม่เคยเอาเปรียบชาวบ้าน ไม่เหมือนเจ้าหน้าที่รัฐที่เอาแต่กินฟรี มีแต่เอารัดเอาเปรียบชาวบ้าน
เมื่อกลุ่มสหายมาหาซื้อเสบียงเสร็จก็จะเข้าป่าไปหายไปเป็นเดือนๆ บ้างครั้งครอบครัวของคนที่เข้าร่วมเป็นสหาย ก็จะเข้าป่าเอาเสบียงไปส่ง แต่ช่วง สองสามปีก่อนป่าแตก เขาห้ามไม่ให้ญาติเข้าป่าไปส่งเสบียงเพราะอันตรายเกินไปและอาจเสียลับได้ เพราะจะมีคนของทางการแอบแฝงเข้าไปในกลุ่มญาติ แล้วส่งข่าวบอกทางการ การต่อสู้ระหว่าง ผกค.(ผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์) กับเจ้าหน้าที่ของรัฐก็ดำเนินไปเรื่อยๆ จนเกิดเหตุการณ์เผาโรงพักและบ้านพักของตำรวจทำให้ลูกเมียของเจ้าหน้าที่ตำรวจเสียชีวิตไปหลายราย (ได้ฟังแล้วไม่แปลกใจเลยที่รู้สึกว่ามันเป็นโรงพักผีสิง)หลังจากนั้นไม่นานก็มีการตัดถนนจากอำเภอที่ฉันอยู่ไปอีกอำเภอหนึ่งที่มี ผกค.ชุกชุมพอๆกันกับปลากุ่มในลำน้ำปาว
ถนนสายนี้กว่าจะสร้างเสร็จก็สิ้นเปลืองชีวิตทั้งของเจ้าหน้าที่และคนที่มาทำถนนไปเยอะเหมือนกัน เพราะระหว่างตัดถนนก็มีการปะทะกันระหว่างเจ้าหน้าที่ ผกค.ไปด้วย เรียกว่าคนมีหน้าที่ทำถนนก็ทำไป คนมีหน้าที่ยิงก็ยิงไป ใครโดนกระสุนก็ตายไปเท่านั้น แม่บอกว่าไม่ต่างจากภาคใต้ในตอนนี้เลย อาจแตกต่างตรงที่อาวุธไม่รุนแรงเท่า อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่เผาโรงเรียน พวกเขาต่อสู้เพื่อความเท่าเทียม เมื่อถนนเสร็จเจ้าหน้าที่ก็หลั่งไหลเข้ามาในพื้นที่มากมายแต่ไม่ได้กลับออกไปก็เยอะแยะ เพราะพวกเขาไม่รู้จักพื้นที่ พวกเขาไม่รู้จักป่า พวกเขาไม่รู้ว่า ต้นไม้ที่พวกเขามองเห็นมีคมกระสุนรอปลิดชีวิตพวกเขาอยู่
อำเภอของฉันจึงถูกประกาศให้เป็นพื้นที่ที่ล่อแหลมต่อความมั่นคงของชาติ ต้นไม้ที่อยู่บนภูเขาจึงกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ความมั่นคงของชาติคลอนแคลน (คิดว่าคงเป็นมุมมองของรัฐบาลในสมัยนั้น)จึงได้มีกลุ่มนายทุนเข้ามาสัมปทานตัดไม้ ในป่าไม้ของเรา จนภูเขาทั้งสองลูกของเรากลายเป็นภูหัวโล้น (ตอนฉันอยู่ประถมภูเขาทั้งคู่ยังหัวโล้นอยู่ แต่ปัจจุบันเริ่มจะมีผมขึ้นมาบ้างแล้ว) กลุ่มผกค.ที่อยู่ในสองอำเภอนี้จึงย้ายไปอยู่ที่ภูพานบ้าง ภูหินตั้งบ้าง ตามอัธยาศัย เสียงปืนที่เกิดจากการปะทะกันระหว่างเจ้าหน้าที่กับ ผกค.ดังอยู่ไม่นาน ก็เข้าสู่ช่วงเวลาป่าแตก (จบตอนที่สอง)
http://deathmoon.exteen.com/20110211/entry
No comments:
Post a Comment